Wdzięczność.
Jestem wdzięczna, za każdy oddech, za każdy krok, za każdą chwilę.
Mam mnóstwo powodów do wdzięczności. Wstaję rano, jestem wdzięczna, za wodę, która pojawia się w kranie, gdy tylko odkręcę kurek, za ubikację, która jest, gdy tylko mam potrzebę, za śniadanie, które celebruję z wielką wdzięcznością.
Budzę się w nocy, nie mogę spać? Jestem wdzięczna. Leżę sobie w wygodnym łóżku, jest cieplutko i mogę pomyśleć jaka jestem wdzięczna.
Patrzę na świat oczyma wdzięczności. Dlaczego? Bo ten świat zwraca mi to dwukrotnie, pięciokrotnie, stukrotnie. Dlaczego? Bo wdzięczność za wszystko co mam, kreuje moją rzeczywistość. Dosłownie rozrzuca moją wdzięczność na wszystko co jest i tym sposobem otrzymuję ją z powrotem.
Bo jakżeż inaczej mogło by być: gdy kłaniasz się do lustra, ono kłania się Tobie, gdy uśmiechasz się do lustra, ono uśmiecha się do Ciebie.
Gdzie tylko jestem, cokolwiek robię, nie patrzę na świat, że jest brzydki i zły. Rozglądam się i zauważam, jaki jest piękny i dobry. Dlaczego? Ponieważ, gdy tak widzę świat, on taki się staje.
Świat odpowiada mi tym, co mu przesyłam.
Spotykam rozzłoszczonego pana , który trąbi na mnie na parkingu. Spotykamy się wzrokiem w lusterku auta, uśmiecham się. Zgadnij, co robi ten pan? Pokiwał głową, ale też się uśmiechnął.
Świat daje tyle ile udźwignę, tyle ile potrzebuję. Chcesz się złościć, zazdrościć, narzekać, proszę bardzo, dostaniesz to, nawet z nawiązką, bo to TY KREUJESZ ŚWIAT.
(foto zapożyczone z sieci)
